ਕਹਾਣੀ 1: ਮਿੱਠੂ ਤੋਤਾ ਅਤੇ ਲਾਲਚੀ ਕਾਂ
(Mithu Tota ate Lalchi Kaan)
ਇੱਕ ਹਰੇ-ਭਰੇ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ, ‘ਮਿੱਠੂ’ ਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਪਿਆਰਾ ਤੋਤਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਦਿਆਲੂ ਅਤੇ ਮਿੱਠਾ ਬੋਲਣ ਵਾਲਾ ਸੀ। ਉਸੇ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ‘ਕਾਲੂ’ ਨਾਂ ਦਾ ਇੱਕ ਕਾਂ ਵੀ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ, ਜੋ ਬਹੁਤ ਲਾਲਚੀ ਅਤੇ ਚਲਾਕ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਮਿੱਠੂ ਨੂੰ ਇੱਕ ਰਸ ਨਾਲ ਭਰਿਆ ਅੰਬ ਲੱਭਿਆ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਇਆ ਅਤੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਇਸਨੂੰ ਆਪਣੇ ਦੋਸਤਾਂ ਨਾਲ ਸਾਂਝਾ ਕਰੇਗਾ। ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਹ ਅੰਬ ਲੈ ਕੇ ਉੱਡਣ ਲੱਗਾ, ਕਾਲੂ ਕਾਂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ ਲਿਆ।
ਕਾਲੂ ਨੇ ਮਿੱਠੂ ਨੂੰ ਰੋਕ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ਵਾਹ! ਕਿੰਨਾ ਸੋਹਣਾ ਅੰਬ ਹੈ! ਇਹ ਮੈਨੂੰ ਦੇ ਦੇ।”
ਮਿੱਠੂ ਨੇ ਨਿਮਰਤਾ ਨਾਲ ਕਿਹਾ, “ਕਾਲੂ ਭਰਾ, ਆਪਾਂ ਇਸਨੂੰ ਮਿਲ ਕੇ ਖਾਂਦੇ ਹਾਂ।”
ਪਰ ਕਾਲੂ ਮੰਨਿਆ ਨਹੀਂ। ਉਸਨੇ ਮਿੱਠੂ ਤੋਂ ਅੰਬ ਖੋਹਣ ਦੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ। ਅਚਾਨਕ, ਅੰਬ ਉਨ੍ਹਾਂ ਦੋਵਾਂ ਦੇ ਹੱਥੋਂ ਛੁੱਟ ਕੇ ਇੱਕ ਡੂੰਘੀ ਖੱਡ ਵਿੱਚ ਜਾ ਡਿੱਗਿਆ।
ਹੁਣ ਨਾ ਤਾਂ ਮਿੱਠੂ ਅੰਬ ਖਾ ਸਕਿਆ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਕਾਲੂ। ਕਾਲੂ ਬਹੁਤ ਪਛਤਾਇਆ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਮਿੱਠੂ ਤੋਂ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗੀ।
ਮਿੱਠੂ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਮੁਆਫ ਕਰ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਕੋਈ ਗੱਲ ਨਹੀਂ। ਜੇ ਅਸੀਂ ਲਾਲਚ ਨਾ ਕਰਦੇ, ਤਾਂ ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਇਸ ਮਿੱਠੇ ਅੰਬ ਦਾ ਸੁਆਦ ਲੈ ਸਕਦੇ ਸੀ।”
ਸਿੱਖਿਆ: ਲਾਲਚ ਕਰਨਾ ਬੁਰੀ ਗੱਲ ਹੈ। ਸਾਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਮਿਲ-ਜੁਲ ਕੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀ 2: ਨਿੱਕੀ ਚਿੜੀ ਦੀ ਹਿੰਮਤ
(Nikki Chidi di Himmat)
ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਛੋਟੇ ਜਿਹੇ ਘਰ ਦੀ ਛੱਤ ‘ਤੇ ‘ਚੀਕੂ’ ਨਾਂ ਦੀ ਇੱਕ ਨਿੱਕੀ ਚਿੜੀ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਨਾਲ ਰਹਿੰਦੀ ਸੀ। ਉਹ ਹਰ ਰੋਜ਼ ਸਵੇਰੇ ਆਪਣੇ ਬੱਚਿਆਂ ਲਈ ਦਾਣਾ ਲਿਆਉਣ ਜਾਂਦੀ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ ਬਹੁਤ ਤੇਜ਼ ਹਨੇਰੀ ਅਤੇ ਮੀਂਹ ਆਇਆ। ਸਾਰੇ ਪੰਛੀ ਆਪਣੇ-ਆਪਣੇ ਆਲ੍ਹਣਿਆਂ ਵਿੱਚ ਲੁਕ ਗਏ। ਚੀਕੂ ਦੇ ਬੱਚੇ ਭੁੱਖ ਨਾਲ ਰੋਣ ਲੱਗੇ।
ਚੀਕੂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ, “ਜੇ ਮੈਂ ਬਾਹਰ ਨਾ ਗਈ, ਤਾਂ ਮੇਰੇ ਬੱਚੇ ਭੁੱਖੇ ਰਹਿ ਜਾਣਗੇ।”
ਉਸਨੇ ਹਿੰਮਤ ਕੀਤੀ ਅਤੇ ਤੇਜ਼ ਹਵਾ ਦੇ ਬਾਵਜੂਦ ਉਡਾਰੀ ਮਾਰੀ। ਉਹ ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਉੱਡਦੀ ਹੋਈ ਇੱਕ ਕਿਸਾਨ ਦੇ ਵਿਹੜੇ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚੀ, ਜਿੱਥੇ ਕੁਝ ਦਾਣੇ ਖਿੱਲਰੇ ਪਏ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਆਪਣੀ ਚੁੰਝ ਵਿੱਚ ਦਾਣੇ ਭਰੇ ਅਤੇ ਵਾਪਸ ਆਪਣੇ ਆਲ੍ਹਣੇ ਵੱਲ ਉੱਡ ਪਈ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਵਾਪਸ ਆਈ, ਤਾਂ ਉਸਦੇ ਬੱਚੇ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਬਹੁਤ ਖੁਸ਼ ਹੋਏ। ਚੀਕੂ ਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਦਾਣਾ ਖੁਆਇਆ। ਉਸਦੀ ਹਿੰਮਤ ਅਤੇ ਮਾਂ ਦੇ ਪਿਆਰ ਨੇ ਤੇਜ਼ ਤੂਫ਼ਾਨ ਨੂੰ ਵੀ ਹਰਾ ਦਿੱਤਾ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਸਮੇਂ ਵਿੱਚ ਸਾਨੂੰ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹਾਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ। ਮਾਂ ਦਾ ਪਿਆਰ ਸਭ ਤੋਂ ਵੱਡੀ ਤਾਕਤ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀ 3: ਚਲਾਕ ਲੂੰਬੜੀ ਅਤੇ ਸ਼ੇਰ
(Chalak Loombdi ate Sher)
ਇੱਕ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬੁੱਢਾ ਸ਼ੇਰ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਹੁਣ ਉਹ ਇੰਨਾ ਤਾਕਤਵਰ ਨਹੀਂ ਰਿਹਾ ਸੀ ਕਿ ਉਹ ਸ਼ਿਕਾਰ ਕਰ ਸਕੇ। ਉਸਨੂੰ ਇੱਕ ਤਰਕੀਬ ਸੁੱਝੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਗੁਫਾ ਵਿੱਚ ਬਿਮਾਰ ਹੋਣ ਦਾ ਨਾਟਕ ਕਰਕੇ ਲੇਟ ਗਿਆ।
ਜੰਗਲ ਦੇ ਜਾਨਵਰ ਉਸਦਾ ਹਾਲ-ਚਾਲ ਪੁੱਛਣ ਲਈ ਆਉਂਦੇ, ਅਤੇ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਕੋਈ ਜਾਨਵਰ ਗੁਫਾ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਂਦਾ, ਸ਼ੇਰ ਉਸਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਖਾ ਜਾਂਦਾ।
ਇੱਕ ਦਿਨ, ਇੱਕ ਚਲਾਕ ਲੂੰਬੜੀ ਸ਼ੇਰ ਦਾ ਪਤਾ ਲੈਣ ਆਈ। ਉਹ ਗੁਫਾ ਦੇ ਬਾਹਰ ਹੀ ਖੜ੍ਹੀ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਬੋਲੀ, “ਮਹਾਰਾਜ, ਤੁਹਾਡੀ ਸਿਹਤ ਕਿਵੇਂ ਹੈ?”
ਸ਼ੇਰ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਠੀਕ ਨਹੀਂ ਹਾਂ। ਅੰਦਰ ਆ ਜਾਓ।”
ਲੂੰਬੜੀ ਬਹੁਤ ਸਿਆਣੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਕਿਹਾ, “ਨਹੀਂ ਮਹਾਰਾਜ, ਮੈਂ ਅੰਦਰ ਨਹੀਂ ਆ ਸਕਦੀ। ਮੈਂ ਬਹੁਤ ਸਾਰੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਦੇ ਪੈਰਾਂ ਦੇ ਨਿਸ਼ਾਨ ਗੁਫਾ ਦੇ ਅੰਦਰ ਜਾਂਦੇ ਹੋਏ ਦੇਖ ਰਹੀ ਹਾਂ, ਪਰ ਕਿਸੇ ਦੇ ਵੀ ਬਾਹਰ ਆਉਂਦੇ ਹੋਏ ਨਹੀਂ ਦਿਸ ਰਹੇ।”
ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਲੂੰਬੜੀ ਉੱਥੋਂ ਦੌੜ ਗਈ। ਸ਼ੇਰ ਦੇਖਦਾ ਹੀ ਰਹਿ ਗਿਆ ਅਤੇ ਉਸ ਦਿਨ ਭੁੱਖਾ ਹੀ ਰਿਹਾ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਹਮੇਸ਼ਾ ਆਪਣੀਆਂ ਅੱਖਾਂ ਅਤੇ ਕੰਨ ਖੁੱਲ੍ਹੇ ਰੱਖੋ। ਕਿਸੇ ਵੀ ਖ਼ਤਰੇ ਨੂੰ ਪਹਿਲਾਂ ਹੀ ਸਮਝ ਲੈਣਾ ਸਿਆਣਪ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀ 4: ਹਾਥੀ ਅਤੇ ਕੀੜੀ
(Hathi ate Keedi)
ਇੱਕ ਵੱਡਾ ਅਤੇ ਤਾਕਤਵਰ ਹਾਥੀ ਸੀ ਜਿਸਨੂੰ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ‘ਤੇ ਬਹੁਤ ਘमंड ਸੀ। ਉਹ ਜੰਗਲ ਦੇ ਛੋਟੇ ਜਾਨਵਰਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਤੰਗ ਕਰਦਾ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ, ਉਹ ਇੱਕ ਨਦੀ ‘ਤੇ ਪਾਣੀ ਪੀ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉੱਥੇ ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਕੀੜੀ ਵੀ ਪਾਣੀ ਪੀਣ ਆਈ। ਹਾਥੀ ਨੇ ਮਜ਼ਾਕ ਵਿੱਚ ਕੀੜੀ ਉੱਤੇ ਆਪਣੀ ਸੁੰਢ ਨਾਲ ਪਾਣੀ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤਾ। ਕੀੜੀ ਪੂਰੀ ਤਰ੍ਹਾਂ ਗਿੱਲੀ ਹੋ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ।
ਕੀੜੀ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਤੈਨੂੰ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ‘ਤੇ ਘमंड ਨਹੀਂ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਯਾਦ ਰੱਖੀਂ, ਮੈਂ ਵੀ ਤੈਨੂੰ ਸਬਕ ਸਿਖਾ ਸਕਦੀ ਹਾਂ।”
ਹਾਥੀ ਹੱਸਿਆ ਅਤੇ ਬੋਲਿਆ, “ਤੂੰ, ਨਿੱਕੀ ਜਿਹੀ ਕੀੜੀ, ਮੇਰਾ ਕੀ ਵਿਗਾੜ ਲਵੇਂਗੀ?”
ਅਗਲੇ ਦਿਨ, ਜਦੋਂ ਹਾਥੀ ਸੌਂ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਤਾਂ ਕੀੜੀ ਚੁੱਪ-ਚਾਪ ਉਸਦੀ ਸੁੰਢ ਵਿੱਚ ਵੜ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਨੂੰ ਅੰਦਰੋਂ ਕੱਟਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਹਾਥੀ ਦਰਦ ਨਾਲ ਚੀਕਣ ਲੱਗਾ। ਉਸਨੇ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਕੀੜੀ ਨੂੰ ਬਾਹਰ ਨਾ ਕੱਢ ਸਕਿਆ।
ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ, ਹਾਥੀ ਨੇ ਹਾਰ ਮੰਨ ਲਈ ਅਤੇ ਕੀੜੀ ਤੋਂ ਮੁਆਫੀ ਮੰਗੀ। ਕੀੜੀ ਉਸਦੀ ਸੁੰਢ ਵਿੱਚੋਂ ਬਾਹਰ ਆ ਗਈ। ਉਸ ਦਿਨ ਤੋਂ ਬਾਅਦ, ਹਾਥੀ ਨੇ ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਛੋਟੇ ਜਾਨਵਰ ਨੂੰ ਤੰਗ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਕਦੇ ਵੀ ਕਿਸੇ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਜਾਂ ਕਮਜ਼ੋਰ ਨਹੀਂ ਸਮਝਣਾ ਚਾਹੀਦਾ। ਹਰ ਕਿਸੇ ਦੀ ਆਪਣੀ ਤਾਕਤ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀ 5. ਇਮਾਨਦਾਰ ਲੱਕੜਹਾਰਾ
ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਗਰੀਬ ਲੱਕੜਹਾਰਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਦਿਨ ਨਦੀ ਕਿਨਾਰੇ ਦਰੱਖਤ ਕੱਟਦੇ ਹੋਏ ਉਸਦੀ ਲੋਹੇ ਦੀ ਕੁਹਾੜੀ ਪਾਣੀ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਪਈ। ਉਹ ਦੁਖੀ ਹੋ ਕੇ ਰੋਣ ਲੱਗਾ। ਨਦੀ ਵਿੱਚੋਂ ਇੱਕ ਜਲ ਪਰੀ ਪ੍ਰਗਟ ਹੋਈ। ਉਸਨੇ ਲੱਕੜਹਾਰੇ ਨੂੰ ਇੱਕ ਸੋਨੇ ਦੀ ਕੁਹਾੜੀ ਦਿਖਾਈ ਅਤੇ ਪੁੱਛਿਆ, “ਕੀ ਇਹ ਤੇਰੀ ਹੈ?” ਲੱਕੜਹਾਰੇ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਨਹੀਂ।” ਫਿਰ ਪਰੀ ਨੇ ਚਾਂਦੀ ਦੀ ਕੁਹਾੜੀ ਦਿਖਾਈ, ਪਰ ਲੱਕੜਹਾਰੇ ਨੇ ਫਿਰ ਮਨ੍ਹਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ, ਜਦੋਂ ਪਰੀ ਨੇ ਲੋਹੇ ਦੀ ਕੁਹਾੜੀ ਦਿਖਾਈ, ਤਾਂ ਉਹ ਖੁਸ਼ੀ ਨਾਲ ਬੋਲਿਆ, “ਹਾਂ, ਇਹੀ ਮੇਰੀ ਹੈ!” ਉਸਦੀ ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਤੋਂ ਖੁਸ਼ ਹੋ ਕੇ, ਪਰੀ ਨੇ ਉਸਨੂੰ ਤਿੰਨੋਂ ਕੁਹਾੜੀਆਂ ਦੇ ਦਿੱਤੀਆਂ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਇਮਾਨਦਾਰੀ ਸਭ ਤੋਂ ਵਧੀਆ ਨੀਤੀ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀ 6. ਪਿਆਸਾ ਕਾਂ
ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਦਿਨ ਸਨ। ਇੱਕ ਕਾਂ ਬਹੁਤ ਪਿਆਸਾ ਸੀ। ਉਹ ਪਾਣੀ ਦੀ ਭਾਲ ਵਿੱਚ ਇੱਧਰ-ਉੱਧਰ ਉੱਡਿਆ ਪਰ ਉਸਨੂੰ ਕਿਤੇ ਵੀ ਪਾਣੀ ਨਹੀਂ ਮਿਲਿਆ। ਅਖੀਰ ਵਿੱਚ, ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਘੜਾ ਦੇਖਿਆ। ਜਦੋਂ ਉਸਨੇ ਘੜੇ ਵਿੱਚ ਝਾਤੀ ਮਾਰੀ, ਤਾਂ ਪਾਣੀ ਬਹੁਤ ਥੱਲੇ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸਦੀ ਚੁੰਝ ਉੱਥੇ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਇੱਕ ਤਰਕੀਬ ਸੋਚੀ। ਉਸਨੇ ਆਲੇ-ਦੁਆਲੇ ਪਏ ਛੋਟੇ-ਛੋਟੇ ਕੰਕਰ ਚੁੱਕ ਕੇ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਕਰਕੇ ਘੜੇ ਵਿੱਚ ਪਾਉਣੇ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤੇ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ ਪਾਣੀ ਉੱਪਰ ਆ ਗਿਆ। ਕਾਂ ਨੇ ਰੱਜ ਕੇ ਪਾਣੀ ਪੀਤਾ ਅਤੇ ਉੱਡ ਗਿਆ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਜਿੱਥੇ ਚਾਹ, ਉੱਥੇ ਰਾਹ। ਮਿਹਨਤ ਨਾਲ ਹਰ ਮੁਸ਼ਕਿਲ ਹੱਲ ਹੋ ਸਕਦੀ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀ 7. ਸ਼ੇਰ ਅਤੇ ਚੂਹਾ
ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਸ਼ੇਰ ਆਪਣੀ ਗੁਫਾ ਵਿੱਚ ਸੌਂ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਇੱਕ ਛੋਟਾ ਜਿਹਾ ਚੂਹਾ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਉਸਦੇ ਉੱਪਰ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਖੇਡਣ ਲੱਗਾ। ਸ਼ੇਰ ਦੀ ਨੀਂਦ ਖੁੱਲ੍ਹ ਗਈ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਚੂਹੇ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਪੰਜੇ ਵਿੱਚ ਫੜ ਲਿਆ। ਚੂਹਾ ਬਹੁਤ ਡਰ ਗਿਆ ਅਤੇ ਕੰਬਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਬੋਲਿਆ, “ਮਹਾਰਾਜ, ਮੈਨੂੰ ਮੁਆਫ ਕਰ ਦਿਓ। ਸ਼ਾਇਦ ਮੈਂ ਵੀ ਕਦੇ ਤੁਹਾਡੇ ਕੰਮ ਆ ਜਾਵਾਂ।” ਸ਼ੇਰ ਹੱਸਿਆ ਪਰ ਉਸਨੇ ਚੂਹੇ ਨੂੰ ਜਾਣ ਦਿੱਤਾ। ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ, ਉਹੀ ਸ਼ੇਰ ਇੱਕ ਸ਼ਿਕਾਰੀ ਦੇ ਜਾਲ ਵਿੱਚ ਫਸ ਗਿਆ। ਉਹ ਜ਼ੋਰ-ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਦਹਾੜਨ ਲੱਗਾ। ਚੂਹੇ ਨੇ ਉਸਦੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣੀ ਅਤੇ ਛੇਤੀ ਨਾਲ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਤਿੱਖੇ ਦੰਦਾਂ ਨਾਲ ਜਾਲ ਕੱਟ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਸ਼ੇਰ ਨੂੰ ਆਜ਼ਾਦ ਕਰਵਾ ਦਿੱਤਾ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਕਦੇ ਕਿਸੇ ਦੀ ਮਦਦ ਨੂੰ ਛੋਟਾ ਨਾ ਸਮਝੋ। ਨੇਕੀ ਕਦੇ ਅਜਾਈਂ ਨਹੀਂ ਜਾਂਦੀ।
ਕਹਾਣੀ 8. ਬਾਂਦਰ ਅਤੇ ਟੋਪੀ ਵਾਲਾ
ਇੱਕ ਟੋਪੀਆਂ ਵੇਚਣ ਵਾਲਾ ਸ਼ਹਿਰ ਵਿੱਚ ਟੋਪੀਆਂ ਵੇਚ ਕੇ ਵਾਪਸ ਆਪਣੇ ਪਿੰਡ ਆ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਰਸਤੇ ਵਿੱਚ ਉਹ ਥੱਕ ਗਿਆ ਅਤੇ ਇੱਕ ਦਰੱਖਤ ਹੇਠਾਂ ਆਰਾਮ ਕਰਨ ਲਈ ਲੇਟ ਗਿਆ। ਉਸਦੀ ਟੋਕਰੀ ਉਸਦੇ ਕੋਲ ਪਈ ਸੀ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਸੌਂ ਗਿਆ, ਤਾਂ ਦਰੱਖਤ ‘ਤੇ ਬੈਠੇ ਕੁਝ ਸ਼ਰਾਰਤੀ ਬਾਂਦਰ ਹੇਠਾਂ ਆਏ ਅਤੇ ਸਾਰੀਆਂ ਟੋਪੀਆਂ ਚੁੱਕ ਕੇ ਦਰੱਖਤ ‘ਤੇ ਚੜ੍ਹ ਗਏ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਸਿਰ ‘ਤੇ ਪਾ ਲਈਆਂ। ਜਦੋਂ ਵਪਾਰੀ ਦੀ ਅੱਖ ਖੁੱਲ੍ਹੀ, ਤਾਂ ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਉਸਦੀ ਟੋਕਰੀ ਖਾਲੀ ਸੀ। ਉਸਨੇ ਉੱਪਰ ਦੇਖਿਆ ਤਾਂ ਬਾਂਦਰਾਂ ਨੇ ਉਸਦੀਆਂ ਟੋਪੀਆਂ ਪਾਈਆਂ ਹੋਈਆਂ ਸਨ। ਉਸਨੇ ਆਪਣੀ ਟੋਪੀ ਉਤਾਰ ਕੇ ਜ਼ਮੀਨ ‘ਤੇ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀ। ਉਸਦੀ ਨਕਲ ਕਰਦੇ ਹੋਏ, ਸਾਰੇ ਬਾਂਦਰਾਂ ਨੇ ਵੀ ਆਪਣੀਆਂ ਟੋਪੀਆਂ ਉਤਾਰ ਕੇ ਹੇਠਾਂ ਸੁੱਟ ਦਿੱਤੀਆਂ। ਵਪਾਰੀ ਨੇ ਜਲਦੀ ਨਾਲ ਸਾਰੀਆਂ ਟੋਪੀਆਂ ਇਕੱਠੀਆਂ ਕੀਤੀਆਂ ਅਤੇ ਉੱਥੋਂ ਚਲਾ ਗਿਆ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਸਿਆਣਪ ਤਾਕਤ ਨਾਲੋਂ ਬਿਹਤਰ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀ 9. ਕਿਸਾਨ ਅਤੇ ਉਸਦੇ ਪੁੱਤਰ
ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਬਜ਼ੁਰਗ ਕਿਸਾਨ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਚਾਰ ਪੁੱਤਰ ਸਨ, ਪਰ ਉਹ ਹਰ ਵੇਲੇ ਆਪਸ ਵਿੱਚ ਲੜਦੇ ਰਹਿੰਦੇ ਸਨ। ਕਿਸਾਨ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਬਹੁਤ ਸਮਝਾਉਂਦਾ, ਪਰ ਉਨ੍ਹਾਂ ‘ਤੇ ਕੋਈ ਅਸਰ ਨਹੀਂ ਹੁੰਦਾ। ਇੱਕ ਦਿਨ, ਜਦੋਂ ਕਿਸਾਨ ਬਹੁਤ ਬਿਮਾਰ ਹੋ ਗਿਆ, ਉਸਨੇ ਆਪਣੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੂੰ ਬੁਲਾਇਆ। ਉਸਨੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਲੱਕੜੀਆਂ ਦਾ ਇੱਕ ਗੱਠਾ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਕਿਹਾ, “ਇਸਨੂੰ ਤੋੜ ਕੇ ਦਿਖਾਓ।” ਸਾਰੇ ਪੁੱਤਰਾਂ ਨੇ ਵਾਰੀ-ਵਾਰੀ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਕੋਈ ਵੀ ਗੱਠਾ ਨਹੀਂ ਤੋੜ ਸਕਿਆ। ਫਿਰ ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਗੱਠਾ ਖੋਲ੍ਹਣ ਲਈ ਕਿਹਾ ਅਤੇ ਸਭ ਨੂੰ ਇੱਕ-ਇੱਕ ਲੱਕੜੀ ਦਿੱਤੀ। ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਆਪਣੀ-ਆਪਣੀ ਲੱਕੜੀ ਆਸਾਨੀ ਨਾਲ ਤੋੜ ਦਿੱਤੀ। ਕਿਸਾਨ ਨੇ ਸਮਝਾਇਆ, “ਜੇ ਤੁਸੀਂ ਇਕੱਠੇ ਰਹੋਗੇ, ਤਾਂ ਕੋਈ ਤੁਹਾਨੂੰ ਨੁਕਸਾਨ ਨਹੀਂ ਪਹੁੰਚਾ ਸਕੇਗਾ।”
ਸਿੱਖਿਆ: ਏਕਤਾ ਵਿੱਚ ਹੀ ਬਲ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀ 10. ਦੋ ਡੱਡੂ
ਇੱਕ ਵਾਰ ਦੋ ਡੱਡੂ ਦੁੱਧ ਦੇ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਬਰਤਨ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਪਏ। ਦੋਵਾਂ ਨੇ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਣ ਦੀ ਬਹੁਤ ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕੀਤੀ, ਪਰ ਬਰਤਨ ਦੀਆਂ ਕੰਧਾਂ ਚਿਕਨੀਆਂ ਸਨ। ਕੁਝ ਦੇਰ ਬਾਅਦ, ਇੱਕ ਡੱਡੂ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਹਾਰ ਦਿੱਤੀ। ਉਹ ਬੋਲਿਆ, “ਹੁਣ ਬਚਣ ਦਾ ਕੋਈ ਰਸਤਾ ਨਹੀਂ ਹੈ।” ਇਹ ਕਹਿ ਕੇ ਉਸਨੇ ਤੈਰਨਾ ਛੱਡ ਦਿੱਤਾ ਅਤੇ ਡੁੱਬ ਗਿਆ। ਪਰ ਦੂਜੇ ਡੱਡੂ ਨੇ ਹਿੰਮਤ ਨਹੀਂ ਹਾਰੀ। ਉਹ ਲਗਾਤਾਰ ਆਪਣੇ ਪੈਰ ਹਿਲਾਉਂਦਾ ਰਿਹਾ। ਉਸਦੇ ਲਗਾਤਾਰ ਪੈਰ ਮਾਰਨ ਨਾਲ ਦੁੱਧ ਵਿੱਚੋਂ ਮੱਖਣ ਬਣ ਕੇ ਉੱਪਰ ਆ ਗਿਆ। ਮੱਖਣ ਸਖ਼ਤ ਸੀ, ਅਤੇ ਡੱਡੂ ਉਸ ਉੱਤੇ ਚੜ੍ਹ ਕੇ ਛਾਲ ਮਾਰ ਕੇ ਬਾਹਰ ਆ ਗਿਆ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਕਦੇ ਵੀ ਹਿੰਮਤ ਨਾ ਹਾਰੋ। ਕੋਸ਼ਿਸ਼ ਕਰਦੇ ਰਹਿਣ ਨਾਲ ਸਫਲਤਾ ਜ਼ਰੂਰ ਮਿਲਦੀ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀ 11: ਗਾਲੜੀ ਕੱਛੂਕੁੰਮਾ
(The Talkative Tortoise)
ਇੱਕ ਤਾਲਾਬ ਦੇ ਕਿਨਾਰੇ ਇੱਕ ਕੱਛੂਕੁੰਮਾ ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਗੱਲਾਂ ਕਰਦਾ ਸੀ ਅਤੇ ਇੱਕ ਮਿੰਟ ਵੀ ਚੁੱਪ ਨਹੀਂ ਰਹਿ ਸਕਦਾ ਸੀ। ਉਸਦੇ ਦੋ ਹੰਸ ਦੋਸਤ ਸਨ ਜੋ ਹਰ ਸਾਲ ਸਰਦੀਆਂ ਵਿੱਚ ਉਸਨੂੰ ਮਿਲਣ ਆਉਂਦੇ ਸਨ।
ਇੱਕ ਵਾਰ ਕੱਛੂਕੁੰਮੇ ਨੇ ਹੰਸਾਂ ਨੂੰ ਕਿਹਾ, “ਮੇਰਾ ਵੀ ਦਿਲ ਕਰਦਾ ਹੈ ਕਿ ਮੈਂ ਤੁਹਾਡੇ ਵਾਂਗ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਉੱਡਾਂ।”
ਹੰਸਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਤਰਕੀਬ ਸੋਚੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਮਜ਼ਬੂਤ ਡੰਡਾ ਲਿਆ ਅਤੇ ਕੱਛੂਕੁੰਮੇ ਨੂੰ ਸਮਝਾਇਆ, “ਅਸੀਂ ਦੋਵੇਂ ਇਸ ਡੰਡੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਚੁੰਝ ਦੇ ਸਿਰਿਆਂ ਤੋਂ ਫੜ ਲਵਾਂਗੇ। ਤੁਸੀਂ ਇਸਨੂੰ ਵਿਚਕਾਰੋਂ ਆਪਣੇ ਮੂੰਹ ਨਾਲ ਮਜ਼ਬੂਤੀ ਨਾਲ ਫੜ ਲੈਣਾ। ਪਰ ਯਾਦ ਰੱਖਣਾ, ਉੱਡਦੇ ਸਮੇਂ ਤੁਸੀਂ ਬਿਲਕੁਲ ਵੀ ਮੂੰਹ ਨਹੀਂ ਖੋਲ੍ਹਣਾ।”
ਕੱਛੂਕੁੰਮਾ ਮੰਨ ਗਿਆ। ਜਲਦੀ ਹੀ ਉਹ ਅਸਮਾਨ ਵਿੱਚ ਉੱਡ ਰਹੇ ਸਨ। ਹੇਠਾਂ ਪਿੰਡ ਦੇ ਲੋਕ ਹੈਰਾਨੀ ਨਾਲ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਦੇਖ ਰਹੇ ਸਨ ਅਤੇ ਤਾੜੀਆਂ ਵਜਾ ਰਹੇ ਸਨ।
ਇਹ ਦੇਖ ਕੇ ਕੱਛੂਕੁੰਮੇ ਤੋਂ ਰਿਹਾ ਨਾ ਗਿਆ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਸ਼ੇਖੀ ਮਾਰਨ ਲਈ ਬੋਲਿਆ, “ਦੇਖੋ, ਇਹ ਮੇਰੀ…”
ਪਰ ਜਿਵੇਂ ਹੀ ਉਸਨੇ ਬੋਲਣ ਲਈ ਮੂੰਹ ਖੋਲ੍ਹਿਆ, ਡੰਡੇ ਤੋਂ ਉਸਦੀ ਪਕੜ ਛੁੱਟ ਗਈ ਅਤੇ ਉਹ ਸਿੱਧਾ ਜ਼ਮੀਨ ‘ਤੇ ਆ ਡਿੱਗਿਆ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਸਾਨੂੰ ਬਹੁਤਾ ਬੋਲਣ ਅਤੇ ਸ਼ੇਖੀ ਮਾਰਨ ਤੋਂ ਬਚਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ। ਸਹੀ ਸਮੇਂ ‘ਤੇ ਚੁੱਪ ਰਹਿਣਾ ਹੀ ਸਿਆਣਪ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀ 12: ਨੀਲਾ ਗਿੱਦੜ
(The Blue Jackal)
ਇੱਕ ਵਾਰ ਇੱਕ ਗਿੱਦੜ ਭੋਜਨ ਦੀ ਭਾਲ ਕਰਦਾ ਹੋਇਆ ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਪਹੁੰਚ ਗਿਆ। ਉੱਥੇ ਉਸਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਕੁੱਤੇ ਉਸਦੇ ਪਿੱਛੇ ਪੈ ਗਏ। ਆਪਣੀ ਜਾਨ ਬਚਾਉਣ ਲਈ ਗਿੱਦੜ ਇੱਕ ਧੋਬੀ ਦੇ ਘਰ ਵੜ ਗਿਆ ਅਤੇ ਗਲਤੀ ਨਾਲ ਨੀਲੇ ਰੰਗ ਨਾਲ ਭਰੇ ਇੱਕ ਵੱਡੇ ਡਰੰਮ ਵਿੱਚ ਡਿੱਗ ਪਿਆ।
ਜਦੋਂ ਉਹ ਬਾਹਰ ਨਿਕਲਿਆ ਤਾਂ ਉਸਦਾ ਸਾਰਾ ਸਰੀਰ ਨੀਲਾ ਹੋ ਚੁੱਕਾ ਸੀ। ਉਹ ਜੰਗਲ ਵੱਲ ਵਾਪਸ ਭੱਜਿਆ। ਜੰਗਲ ਦੇ ਸਾਰੇ ਜਾਨਵਰ, ਇੱਥੋਂ ਤੱਕ ਕਿ ਸ਼ੇਰ ਵੀ, ਇਸ ਅਜੀਬ ਨੀਲੇ ਜਾਨਵਰ ਨੂੰ ਦੇਖ ਕੇ ਡਰ ਗਏ।
ਗਿੱਦੜ ਨੇ ਮੌਕੇ ਦਾ ਫਾਇਦਾ ਚੁੱਕਿਆ ਅਤੇ ਉੱਚੀ ਆਵਾਜ਼ ਵਿੱਚ ਕਿਹਾ, “ਡਰੋ ਨਾ! ਮੈਨੂੰ ਦੇਵਤਿਆਂ ਨੇ ਤੁਹਾਡਾ ਰਾਜਾ ਬਣਾ ਕੇ ਭੇਜਿਆ ਹੈ।”
ਸਾਰੇ ਜਾਨਵਰ ਉਸਨੂੰ ਆਪਣਾ ਰਾਜਾ ਮੰਨ ਕੇ ਉਸਦੀ ਸੇਵਾ ਕਰਨ ਲੱਗੇ। ਇੱਕ ਰਾਤ ਜਦੋਂ ਪੂਨਮ ਦਾ ਚੰਨ ਚੜ੍ਹਿਆ, ਤਾਂ ਦੂਰੋਂ ਦੂਜੇ ਗਿੱਦੜਾਂ ਦੇ ਹੁਆਂਕਣ (हुआ हुआ) ਦੀਆਂ ਆਵਾਜ਼ਾਂ ਆਉਣ ਲੱਗੀਆਂ। ਆਪਣੀ ਆਦਤ ਤੋਂ ਮਜਬੂਰ ਹੋ ਕੇ, ਨੀਲਾ ਗਿੱਦੜ ਵੀ ਸਭ ਕੁਝ ਭੁੱਲ ਕੇ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਹੁਆਂਕਣ ਲੱਗਾ।
ਉਸਦੀ ਅਸਲੀ ਆਵਾਜ਼ ਸੁਣ ਕੇ ਸਾਰੇ ਜਾਨਵਰ ਸਮਝ ਗਏ ਕਿ ਇਹ ਕੋਈ ਰਾਜਾ ਨਹੀਂ, ਸਗੋਂ ਇੱਕ ਗਿੱਦੜ ਹੈ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਧੋਖੇ ‘ਤੇ ਬਹੁਤ ਗੁੱਸਾ ਆਇਆ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਮਿਲ ਕੇ ਉਸਨੂੰ ਜੰਗਲ ਵਿੱਚੋਂ ਭਜਾ ਦਿੱਤਾ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਝੂਠ ਅਤੇ ਧੋਖਾ ਜ਼ਿਆਦਾ ਦੇਰ ਤੱਕ ਨਹੀਂ ਚੱਲਦੇ। ਸਾਨੂੰ ਹਮੇਸ਼ਾ ਸੱਚੇ ਰਹਿਣਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।
ਕਹਾਣੀ 13: ਝੂਠਾ ਪਾਲੀ ਅਤੇ ਬਘਿਆੜ
(The Lying Shepherd and the Wolf)
ਇੱਕ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਇੱਕ ਨੌਜਵਾਨ ਪਾਲੀ (ਭੇਡਾਂ ਚਾਰਨ ਵਾਲਾ) ਰਹਿੰਦਾ ਸੀ। ਹਰ ਰੋਜ਼ ਉਹ ਪਿੰਡ ਦੀਆਂ ਸਾਰੀਆਂ ਭੇਡਾਂ ਨੂੰ ਚਰਾਉਣ ਲਈ ਨੇੜੇ ਦੀ ਪਹਾੜੀ ‘ਤੇ ਲੈ ਕੇ ਜਾਂਦਾ ਸੀ।
ਇੱਕ ਦਿਨ, ਉਹ ਉੱਥੇ ਬੈਠਾ-ਬੈਠਾ ਬਹੁਤ ਬੋਰ ਹੋ ਗਿਆ। ਉਸਨੂੰ ਪਿੰਡ ਵਾਲਿਆਂ ਨਾਲ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰਨ ਦੀ ਇੱਕ ਸ਼ਰਾਰਤ ਸੁੱਝੀ। ਉਹ ਆਪਣੀ ਪੂਰੀ ਤਾਕਤ ਨਾਲ ਚੀਕਿਆ, “ਬਚਾਓ! ਬਚਾਓ! ਬਘਿਆੜ ਆ ਗਿਆ! ਉਹ ਮੇਰੀਆਂ ਭੇਡਾਂ ਨੂੰ ਖਾ ਜਾਵੇਗਾ!”
ਉਸਦੀਆਂ ਚੀਕਾਂ ਸੁਣ ਕੇ, ਪਿੰਡ ਦੇ ਸਾਰੇ ਲੋਕ ਆਪਣਾ ਕੰਮ-ਕਾਰ ਛੱਡ ਕੇ ਡਾਂਗਾਂ ਅਤੇ ਕੁਹਾੜੀਆਂ ਲੈ ਕੇ ਉਸਦੀ ਮਦਦ ਲਈ ਪਹਾੜੀ ਵੱਲ ਭੱਜੇ। ਜਦੋਂ ਉਹ ਉੱਥੇ ਪਹੁੰਚੇ, ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਪਾਲੀ ਤਾਂ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਬੈਠਾ ਹੱਸ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉੱਥੇ ਕੋਈ ਬਘਿਆੜ ਨਹੀਂ ਸੀ। ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਗੁੱਸੇ ਵਿੱਚ ਵਾਪਸ ਚਲੇ ਗਏ।
ਕੁਝ ਦਿਨਾਂ ਬਾਅਦ, ਪਾਲੀ ਨੇ ਫਿਰ ਉਹੀ ਮਜ਼ਾਕ ਕੀਤਾ। ਇਸ ਵਾਰ ਵੀ ਪਿੰਡ ਵਾਲੇ ਮਦਦ ਲਈ ਭੱਜੇ ਆਏ ਅਤੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਧੋਖਾ ਖਾ ਕੇ ਵਾਪਸ ਚਲੇ ਗਏ।
ਫਿਰ ਇੱਕ ਸ਼ਾਮ, ਸੱਚਮੁੱਚ ਇੱਕ ਬਘਿਆੜ ਝਾੜੀਆਂ ਵਿੱਚੋਂ ਨਿਕਲ ਆਇਆ ਅਤੇ ਭੇਡਾਂ ਦੇ ਇੱਜੜ ‘ਤੇ ਹਮਲਾ ਕਰ ਦਿੱਤਾ।
ਪਾਲੀ ਡਰ ਨਾਲ ਕੰਬਣ ਲੱਗਾ ਅਤੇ ਜਿੰਨਾ ਹੋ ਸਕੇ ਉੱਚੀ-ਉੱਚੀ ਚੀਕਿਆ, “ਬਚਾਓ! ਮੇਰੀ ਮਦਦ ਕਰੋ! ਇਸ ਵਾਰ ਸੱਚੀਂ ਬਘਿਆੜ ਆ ਗਿਆ ਹੈ! ਸੱਚੀਂ!”
ਪਰ ਇਸ ਵਾਰ ਪਿੰਡ ਵਿੱਚ ਕਿਸੇ ਨੇ ਵੀ ਉਸਦੀ ਗੱਲ ‘ਤੇ ਯਕੀਨ ਨਹੀਂ ਕੀਤਾ। ਸਾਰਿਆਂ ਨੇ ਸੋਚਿਆ ਕਿ ਉਹ ਫਿਰ ਤੋਂ ਝੂਠ ਬੋਲ ਕੇ ਮਜ਼ਾਕ ਕਰ ਰਿਹਾ ਹੈ। ਕੋਈ ਵੀ ਉਸਦੀ ਮਦਦ ਲਈ ਨਹੀਂ ਆਇਆ ਅਤੇ ਬਘਿਆੜ ਉਸਦੀਆਂ ਕਈ ਭੇਡਾਂ ਨੂੰ ਮਾਰ ਕੇ ਲੈ ਗਿਆ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਝੂਠ ਬੋਲਣ ਵਾਲੇ ‘ਤੇ ਕੋਈ ਵਿਸ਼ਵਾਸ ਨਹੀਂ ਕਰਦਾ, ਭਾਵੇਂ ਉਹ ਸੱਚ ਵੀ ਕਿਉਂ ਨਾ ਬੋਲ ਰਿਹਾ ਹੋਵੇ।
ਕਹਾਣੀ 14: ਹਵਾ ਅਤੇ ਸੂਰਜ
(The Wind and the Sun)
ਇੱਕ ਵਾਰ, ਹਵਾ ਅਤੇ ਸੂਰਜ ਵਿੱਚ ਇਸ ਗੱਲ ‘ਤੇ ਬਹਿਸ ਹੋ ਗਈ ਕਿ ਦੋਵਾਂ ਵਿੱਚੋਂ ਕੌਣ ਵੱਧ ਤਾਕਤਵਰ ਹੈ। ਹਵਾ ਨੇ ਕਿਹਾ, “ਮੈਂ ਤੂਫ਼ਾਨ ਲਿਆ ਸਕਦੀ ਹਾਂ, ਮੈਂ ਸਭ ਤੋਂ ਤਾਕਤਵਰ ਹਾਂ।” ਸੂਰਜ ਨੇ ਮੁਸਕਰਾ ਕੇ ਕਿਹਾ, “ਅਸਲੀ ਤਾਕਤ ਸ਼ਾਂਤੀ ਵਿੱਚ ਹੁੰਦੀ ਹੈ।”
ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਇੱਕ ਮੁਕਾਬਲਾ ਕਰਨ ਦਾ ਫੈਸਲਾ ਕੀਤਾ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਇੱਕ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਸੜਕ ‘ਤੇ ਜਾ ਰਿਹਾ ਸੀ, ਜਿਸਨੇ ਇੱਕ ਗਰਮ ਕੰਬਲ ਵਾਲਾ ਕੋਟ ਪਾਇਆ ਹੋਇਆ ਸੀ। ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੇ ਤੈਅ ਕੀਤਾ ਕਿ ਜਿਹੜਾ ਵੀ ਉਸ ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਦਾ ਕੋਟ ਉਤਰਵਾ ਦੇਵੇਗਾ, ਉਹੀ ਜੇਤੂ ਹੋਵੇਗਾ।
ਪਹਿਲਾਂ ਹਵਾ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ। ਉਹ ਬਹੁਤ ਜ਼ੋਰ-ਜ਼ੋਰ ਨਾਲ ਇੱਕ ਤੂਫ਼ਾਨ ਵਾਂਗ ਵਗਣ ਲੱਗੀ। ਠੰਡੀ ਹਵਾ ਦੇ ਝੱਖੜ ਚੱਲਣ ਲੱਗੇ। ਪਰ ਜਿੰਨੀ ਤੇਜ਼ ਹਵਾ ਚੱਲਦੀ, ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਓਨਾ ਹੀ ਕੱਸ ਕੇ ਆਪਣਾ ਕੋਟ ਆਪਣੇ ਦੁਆਲੇ ਲਪੇਟ ਲੈਂਦਾ ਤਾਂ ਜੋ ਉਸਨੂੰ ਠੰਢ ਨਾ ਲੱਗੇ। ਹਵਾ ਨੇ ਹਾਰ ਮੰਨ ਲਈ।
ਫਿਰ ਸੂਰਜ ਦੀ ਵਾਰੀ ਆਈ। ਸੂਰਜ ਨੇ ਬਸ ਪਿਆਰ ਨਾਲ ਅਤੇ ਨਿੱਘ ਨਾਲ ਚਮਕਣਾ ਸ਼ੁਰੂ ਕਰ ਦਿੱਤਾ। ਹੌਲੀ-ਹੌਲੀ, ਮੌਸਮ ਸੁਹਾਵਣਾ ਅਤੇ ਗਰਮ ਹੋ ਗਿਆ। ਮੁਸਾਫ਼ਿਰ ਨੂੰ ਗਰਮੀ ਮਹਿਸੂਸ ਹੋਣ ਲੱਗੀ ਅਤੇ ਉਸਨੇ ਪਸੀਨਾ ਪੂੰਝਦਿਆਂ, ਖੁਦ ਹੀ ਆਪਣਾ ਕੋਟ ਉਤਾਰ ਕੇ ਮੋਢੇ ‘ਤੇ ਰੱਖ ਲਿਆ। ਸੂਰਜ ਮੁਕਾਬਲਾ ਜਿੱਤ ਗਿਆ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਪਿਆਰ ਅਤੇ ਨਰਮੀ, ਗੁੱਸੇ ਅਤੇ ਤਾਕਤ ਨਾਲੋਂ ਕਿਤੇ ਵੱਧ ਸ਼ਕਤੀਸ਼ਾਲੀ ਹੁੰਦੇ ਹਨ।
ਕਹਾਣੀ 15: ਮਿਹਨਤੀ ਕੀੜੀ ਅਤੇ ਆਲਸੀ ਟਿੱਡਾ
(The Hardworking Ant and the Lazy Grasshopper)
ਗਰਮੀਆਂ ਦੇ ਬਹੁਤ ਹੀ ਸੁਹਾਵਣੇ ਦਿਨ ਸਨ। ਇੱਕ ਟਿੱਡਾ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਗਾਉਂਦਾ, ਨੱਚਦਾ ਅਤੇ ਖੇਡਦਾ ਰਹਿੰਦਾ। ਉਸੇ ਖੇਤ ਵਿੱਚ, ਇੱਕ ਛੋਟੀ ਜਿਹੀ ਕੀੜੀ ਬਹੁਤ ਮਿਹਨਤ ਕਰ ਰਹੀ ਸੀ। ਉਹ ਸਾਰਾ ਦਿਨ ਅਨਾਜ ਦੇ ਦਾਣੇ ਇਕੱਠੇ ਕਰਦੀ ਅਤੇ ਉਨ੍ਹਾਂ ਨੂੰ ਆਪਣੇ ਘਰ ਵਿੱਚ ਸਰਦੀਆਂ ਲਈ ਜਮ੍ਹਾਂ ਕਰਦੀ।
ਟਿੱਡਾ ਅਕਸਰ ਕੀੜੀ ਦਾ ਮਜ਼ਾਕ ਉਡਾਉਂਦਾ ਅਤੇ ਕਹਿੰਦਾ, “ਓ ਮਿਹਨਤੀ ਕੀੜੀ! ਇੰਨੀ ਮਿਹਨਤ ਕਿਉਂ ਕਰ ਰਹੀ ਹੋ? ਆਓ, ਮੌਸਮ ਦਾ ਆਨੰਦ ਮਾਣੋ ਅਤੇ ਮੇਰੇ ਨਾਲ ਖੇਡੋ।”
ਕੀੜੀ ਜਵਾਬ ਦਿੰਦੀ, “ਮੈਂ ਆਉਣ ਵਾਲੀਆਂ ਸਰਦੀਆਂ ਲਈ ਭੋਜਨ ਇਕੱਠਾ ਕਰ ਰਹੀ ਹਾਂ। ਤੈਨੂੰ ਵੀ ਇਹੀ ਕਰਨਾ ਚਾਹੀਦਾ ਹੈ।” ਪਰ ਟਿੱਡਾ ਹੱਸ ਕੇ ਕਹਿੰਦਾ, “ਸਰਦੀਆਂ ਤਾਂ ਅਜੇ ਬਹੁਤ ਦੂਰ ਹਨ!” ਅਤੇ ਫਿਰ ਤੋਂ ਗਾਉਣ ਲੱਗ ਪੈਂਦਾ।
ਜਲਦੀ ਹੀ ਗਰਮੀਆਂ ਬੀਤ ਗਈਆਂ ਅਤੇ ਕੜਾਕੇ ਦੀ ਸਰਦੀ ਆ ਗਈ। ਹਰ ਪਾਸੇ ਬਰਫ਼ ਪੈ ਗਈ ਅਤੇ ਖਾਣ ਲਈ ਕੁਝ ਵੀ ਨਹੀਂ ਬਚਿਆ। ਟਿੱਡਾ ਭੁੱਖ ਅਤੇ ਠੰਢ ਨਾਲ ਕੰਬ ਰਿਹਾ ਸੀ। ਉਸ ਕੋਲ ਰਹਿਣ ਲਈ ਕੋਈ ਗਰਮ ਜਗ੍ਹਾ ਨਹੀਂ ਸੀ ਅਤੇ ਨਾ ਹੀ ਖਾਣ ਲਈ ਕੋਈ ਭੋਜਨ।
ਆਖਰਕਾਰ, ਉਹ ਮਦਦ ਲਈ ਕੀੜੀ ਦੇ ਘਰ ਗਿਆ। ਉਸਨੇ ਦੇਖਿਆ ਕਿ ਕੀੜੀ ਆਪਣੇ ਗਰਮ ਘਰ ਵਿੱਚ ਆਰਾਮ ਨਾਲ ਬੈਠੀ ਸੀ ਅਤੇ ਉਸ ਕੋਲ ਖਾਣ ਲਈ ਬਹੁਤ ਸਾਰਾ ਅਨਾਜ ਸੀ। ਟਿੱਡੇ ਨੂੰ ਆਪਣੀ ਗਲਤੀ ਦਾ ਅਹਿਸਾਸ ਹੋਇਆ।
ਸਿੱਖਿਆ: ਸਾਨੂੰ ਮੌਜ-ਮਸਤੀ ਦੇ ਨਾਲ-ਨਾਲ ਮਿਹਨਤ ਵੀ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ ਅਤੇ ਆਪਣੇ ਭਵਿੱਖ ਲਈ ਤਿਆਰੀ ਹਮੇਸ਼ਾ ਕਰਨੀ ਚਾਹੀਦੀ ਹੈ।
